Le Trophée du Rhin – Internationaal toernooi Pinksterweekeinde

Het Internationaal toernooi in Straatsburg is afgesloten voor de B, C en D teams van v.v. Rhoon met wisselend succes. Een derde prijs voor het tweede D-zevental en de Fair Play Cup voor de D-selectie waren de meest aansprekende resultaten. De overige selecties speelden en wonnen enkele wedstrijden maar kwamen internationaal qua samenspel en conditie tekort om mee te spelen om de prijzen. Mede debet hieraan waren de hoge temperaturen en de verschillende leeftijdsinterpretaties want het sterke vermoeden rees dat er met de leeftijden door enkele teams wel wat gesjoemeld was. Enkele aanpassingen op dat vlak binnen onze selectie;s mocht niet tot het gewenste resultaat leiden. Een kort verslag ter illustratie van de foto’s welke reeds door onze webmaster David van der Ent op de site zijn geplaatst:

Vrijdag 6 juni

Op tijd, zowel de bus als de passagiers, kon worden begonnen met het laden van de bus. De laatste details, zoals betalingen, laden van de shirts en de ballen, volgden elkaar snel op. Te snel zo zou later blijken, want er werd een tas met tenues vergeten hetgeen op locatie weer werd geregeld. De meeste kinderen hadden zich goed ingedekt tegen de verwachte hitte en de lange reis want de rugzakken voor in de bus waren bijna zwaarder dan de rest van de bagage. Liters frisdrank en kilo’s snoepgoed werden ingeladen en bleken voor het gros voldoende om 4 dagen op te leven (in elk geval zag ik zondagavond nog pakketten met chips en snoep in de slaapaccommodatie liggen). De bus dus op weg onder leiding van de ervaren chauffeur Ron (niet te verwarren met Ron Stolk wiens chaufferende capaciteiten door menigeen betwijfeld worden) richting het noord-franse plaatsje Strasbourg. Volgens verhalen een voorspoedige reis met weinig bijzonderheden welke de bus plus passagiers rond vijven op de plaats van bestemming bracht.

Zelf hoorde ik tot een van de auto’s die later vertrokken. Enkele kinderen hadden verplichtingen op school (repetities en belangrijke vakken) en speciaal voor hen was de mogelijkheid geboden laten aan te reizen met een van de volgauto’s van Arie Roobol, de al eerder gememoreerde Ron Stolk of ondergetekende.

De eerste twee vertrokken om 14.00 uur met een aantal kinderen en ikzelf reed rond 18.00 uur weg. Ook dit ging zeer voorspoedig want we voegden ons rond elven bij de groep in de Sporthal van Brumath. Inmiddels waren de lokale beheerders al “omgeturnd” door onze leiders met een paar Heinekens en v.v. Rhoon shirts, dus was men alleraardigst, vriendelijk en waren die Hollanders toffe gasten. Ron nam de B’s op sleeptouw om de lokale gebruiken en kroegen te onderzoeken – 48 uur later schuimde de fontein in het dorp nog volop. Nadat eenieder zijn matje en slaapzak had uitgerold, luchtbedden opgeblazen en kwartier gemaakt werd er getracht nachtrust te vinden. Er werd hard gezocht en het was een luidruchtige en beweeglijke boel, mede doordat de sporthal waar we verbleven niet alleen voor ons was gereserveerd : er bleken nog 2 verenigingen te slapen waarvan één uit Zoetermeer. En de mannen waren allemaal behoorlijk opgewonden, mede veroorzaakt door onze hostess Naïce (mooi)  die menig hartje sneller deed kloppen. Op enkele foto’s kunt u zich een beeld vormen waarom het lang onrustig bleef en hoe een sporthal vol slapende pubers er uit ziet.

Zaterdag 7 juni

Waarvoor we gekomen waren, was het toernooi. Om 06.00 uur liep het eerste alarm af en werden de douches en toiletten intensief benut – v.v. Rhoon kwam weer tot leven. Ik had de vorige avond het diner op de lokale voetbalvereniging gemist dus kon me geen voorstelling maken. Het ontbijt zou daar ook geserveerd worden en volgens Edwin was het makkelijk aan te lopen voor de kinderen – wij zouden met auto’s de voetbaltassen meenemen. Gelukkig wel. Met als gids een van de sporthalbewakers reden we in krap 20 minuten naar het complex van Brumath, een van de organiserende verenigingen. Een ruim opgezet complex waar een de lokale Wout Messemaker (of een kloon van) met bluskalk de lijnen aan het uitzetten was. Drie velden, voorzien van een waterringleiding in het hekwerk die blijkbaar niet werkte, want het leek een kopie van de Sahara. Veel stof en een hobbelige grasmat maar wel voorzien van alle gemakken er omheen. Een grote feesttent waar men overdag kon eten en drinken plus een aangrenzend clubgebouw waar de maaltijden konden worden afgehaald. Het ontbijt bestond uit niet veel meer dan een broodje met jam, kaas of ham vergezeld van koffie, thee of choco naar keuze. Maar zo werd er wel voor een paar honderd man ontbijt gemaakt en, zoals later zou blijken, ook het avondeten. De meereizende supporters kwamen hier ook naartoe tezamen met de bus. Hoewel een eerdere inventarisatie mij alle ruimte en plaats garandeerde op hotelkamers bleek dit bij nader inzien te optimistisch. Na veel bellen en zoeken door Arie Roobol en René van Wanum bleef er maar één betaalbaar alternatief over en dat was de Jeugdherberg in Strasbourg. Wel een goed alternatief, want ik heb me afgevraagd of we daar niet beter iedereen hadden kunnen onderbrengen - maar dat ik weer een vraag en een les voor een eventueel volgend toernooi. De medische staf begon de dag met de verzorging van de eerste blaar (Arco) en het complete v.v. Rhoon ging de eerste wedstrijd van het toernooi (C’s) bekijken op veld 3. Over het weekeinde bleek dit de enige keer te zijn dat we gezamenlijk een wedstrijd konden aanschouwen, want vanaf hier werd Rhoon opgesplitst in twee kampen. De D’s zouden hun wedstrijden af gaan werken op het complex van La Watzenau en de C’s en B’s zouden in Brumath blijven om daar hun toernooi te spelen. Dit in tegenstelling tot het programma, dat aangaf dat op de 2^e dag alle wedstrijden op één complex zouden worden gespeeld. Hetgeen wel jammer was.

Om ook de leiders van de D-groep te ondersteunen en de mobiliteit te waarborgen besloot ik met hen mee te reizen naar La Watzenau. Een leuk complex in het dorp, waarvan het  hoofdveld omgeven was door een atletiekbaan en voorzien van allerlei overzichtelijke en culinaire gemakken. De BBQ draaide de hele dag hamburgers en worsten, er werd gefrituurd, er was een “dagmenu” verkrijgbaar (in de avonduren), er waren gekoelde dranken en ijs, het kraanwater was drinkbaar en (niet onbelangrijk) er was schaduw in de buurt van al deze voorzieningen. Heel vriendelijke behandeling, kortom het v.v. Rhoon gevoel overheerste.

Opmerkelijk detail van de regio was de aanwezigheid van ooievaars. Een vruchtbaar gebied blijkbaar en wellicht een idee voor ons eigen complex : gewoon op de lichtinstallatie rond de velden wat van die nesten installeren en wellicht krijgen we er zelfs subsidie voor (zie ook de laatste foto). Qua prestatie ging het op ons complex redelijk. De D’s waren opgedeeld in twee 7-tallen en presteerden naar kunnen in de tropische omstandigheden. Na de eerste wedstrijddag waren er voor “D-2” nog titelkansen, het andere team moest verrassend het hoofd buigen voor knap spelende selectieteams uit Zwitserland, Frankrijk en Duitsland. Hoe de leiders Edwin en Ruud ook op de jongens inpraatten : als je er vanaf het begin niet allemaal voor de volle 110% ingaat dan wordt het niets. Te laat werden ze dan ook wakker om de opgelopen schade in te halen.

In de loop van de middag ook nog een vervelend bericht daar Tjeerd Nauta met een blessure naar het ziekenhuis was gebracht : Arie en Ria met hem mee en na 4 uur wachten de diagnose : een gebroken sleutelbeen. Een hele aderlating dit verlies van de aanvoerder der B’s (zo zou ook later blijken).

Iedereen werd weer terugvervoerd en verzameld op locatie Brumath voor het avondeten. Bepaald niet met de franse slag stond er een batterij kippen aan het spit (Aldert zou daar jaloers op kunnen zijn) te braden waarvan iedereen zijn deel kreeg. Na het eten was er nog juist tijd genoeg om de bus in te schakelen voor een trip naar het zwembad (te Hagenau – 30 km verder) terwijl ik de supporters naar Strasbourg zou rijden voor hun avondeten (het centrum van die stad herbergt diverse goede restaurants, alleen is het de kunst om ze te vinden). Tjeerd was inmiddels weer terug op de basis en, redelijk pijnvrij onder de medicijnen, besloot ook mee te gaan naar het zwembad met de rest. Tegen elven was het hele gezelschap weer terug bij de sporthal en werd er wat rondgelummeld om de tijd te doden. Daar ik de avond erop zou vertrekken en “tijdig” wat nachtrust wilde pakken heb ik bijtijds een geluidswal om me heen gebouwd en gaan slapen.

Zondag 8 juni

Dezelfde procedure met een (vroeg)tijdig opstaan en wandeling naar het complex. Als een van de eerste groepen konden we aanschuiven voor het ontbijt (zie ook de foto’s in de tent). De wedstrijden kregen een vervolg en wij gingen weer met de D’s naar het andere complex om te trachten de achterstand met de andere teams uit de diverse groepen te verkleinen. Wonderwel lukt deze opzet. Hoe minder slaap de kinderen krijgen des te beter ze presteren. Niet alleen bij de voetbalkampen gaat dit op, ook deze keer.

De toernooidag werd onderbroken door een presentatie van de diverse teams met een defilé. Met gepaste trots droegen onze mannen de Nederlandse vlag en de clubvlag over de tartanbaan rond het complex. De laatste wedstrijden werden gespeeld en ook hier een teken aan de wand van de tijd. De laatste wedstrijd van “D-1” werd door de scheidsrechter gestaakt omdat de leider van de tegenstander zich “onwelvoeglijk” uitte jegens hem. We hebben het niet verstaan maar het zal wel fout zijn geweest. Ons “D-2” slaagde erin beslag te leggen op de 3^e plaats door via penalty’s (en goed keeperswerk van Gerben) hun “finale” te winnen.

Daarna zijn we naar het complex terug gereden en heb ik de auto geladen (Rien, Edwin en Tonnis zouden mee terugrijden vanwege werk c.q. schoolverplichtingen). Tegen zevenen hadden we uiteindelijk ook de slaapzak van Tonnis te pakken (speciaal ingepakt en behandeld door Naïce) en kon de huisreis aanvangen.

Moe maar voldaan kwamen wij derhalve op zondagavond thuis aan, nog ruimschoots voor middernacht.

Van de afsluitende prijsuitreiking en feestavond heb ik helaas (of misschien wel gelukkig) geen beeldmateriaal. Daar ik het niet heb meegemaakt past het ook zeker niet om in dit verslag op te nemen.

Ik heb wel begrepen dat de terugreis naar huis op 2^e Pinksterdag redelijk vlot verlopen is en gewoontegetrouw besloten met een eetstop bij de Big Mac. Deze keer was de locatie Hazeldonk verkozen om zich in onze aanwezigheid te verheugen. Zonder problemen en met ijs toe zag ik op de nota’s.

De Leiding zal de hele trip nog evalueren om te zien of en wat er verbeterd dient te worden. Feit is dat iedereen zich inspant om dit allemaal mogelijk te maken waarvoor onze hartelijke dank. Zowel de leiders, trainers als begeleidende ouders bedankt voor de support en medewerking. Ook hierbij zullen we weer proberen alleen de positieve kanten van zo’n internationale happening te continueren – wat we met het randgebeuren moeten doen staat nog ter discussie maar het was weer leerzaam en memorabel allemaal.

Wim Gé